( Disa nga tregimet e mia… )

Dikur kam shkruar tregime të ndryshme, mendja më shkon të shkruj përsëri herë pas here, ndërsa shkruaj shkrime të ndryshme në vazhdimësi, te Fjala e Lirë...

Këtu po publikoj disa tregime të shkurtra, sa për të krijuar një ide, pasi 35 tregime të miat, janë përfshirë në librin "Ofiçina dhe tregime të tjera", të cilin mund ta gjeni në librari,
ose ta porositni online.

[ Short Stories ] – EN [ POEZI ]

1. Mbingopje
2. Kur jeta thjeshtëzohet…
3. Regjisori
4. Kushoja
5. Adoptimi
6. Kidnapimi
7. Tërheqja pas emrit

---

M B I N G O P J E Toka gjithkund ishte zhytur në ujë. Plisat e barit gjallonin si mbretëri shushunjash. Vije këmbën në to dhe fundoseshe si në një kënetë - llucë përpirëse. Çizmet, ngandonjëherë përdoreshin si varka të vogla shpëtimi. Por me to, asgjë nuk ishte e sigurtë. E njëjta gjë sikur të luftoje me një pistoletë ping-pongu kundër një morie topash. Shushunjat të thithnin gjakun. Vetëm të mos u bije në sqep. Ato ishin më të shumtat, që e popullonin atë vend. Tek-tuk takoje ndonjë pemë të ujët e të vlagësht, që hidhte shtat ‘si shtogu në mut’, si i thonë. Edhe ajo fundosej me rrënjët e saj në atë batak sundues të paqëndrueshëm, që s’mund t’i zije besë. E çuditshme. S’ma kishte marrë mendja, se do vinte një kohë e tillë... Mbingopje e ujët. Gjethet e barit kishin marrë nuanca të kafenjta në të zezë. Nuk mund të pinin më. As të hanin më tepër. Ndonëse fëmijët vazhdonin të dilnin të brishtë. Plisat e barit nuk kishin shërim. Ishte një sëmundje e përgjithshme. Toka ishte bërë vetëvrasëse. Megjithatë, toka e mbytur vazhdonte të rezistonte… 1993

KU JETA THJESHTËZOHET NË ORGANET GJENITALE Kanaçe teknologjike. Se si më erdhi në mendje kjo fjalë. Shoh buzë tek ngjiten me afsh. Përjetim grotesk bardhë e zi. Kaloj në heshtje ballë sekuencave filmike jetuese. Askush s’e vë re ecjen time. Më gëzon fakti i kësaj moskujdesjeje. Në të vërtetë, pëlqej të jem moskujdesës. Sekuencat filmike më lënë shije kërpudhash. Bëj sikur ha. Ndonëse ha shumë. Kaloj nëpër mendje atë që pashë në heshtje. Buzët që ngjiteshin. Afshin e lodhur grotesk. Përçudshëm ndërhynin ngjyrat bardhë e zi. Interferoheshin. Ngjethje mishi. Ndërthurje përziese. Në këtë vend ka pak kohë që kam ardhur. Pak ditë për të parë atë që ndodh së tepërmi. Një biondinë me qenin e saj spërdridhet në stacion. Hedh sytë nga kalimtarët. Buzëqesh me gjithë shpirt, që i buron diku poshtë. Në një zonë lokalizohen mendtë. Dikush thotë: “Mendtë përqendrohen mes këmbëve!”. Përfundim i studimit të fundit të institutit fiziologjik. Koncept modernist vlerësues. Ashtu si ajo biondja në stacion. Qeshte me të madhe, kur një zezak i tregonte me dorë organin gjenital. Ajo kënaqej dhe ai, zezaku, qeshte me zë baritoni. “Ha, ha… Ha, ha!” Me dorë vazhdonte të tregonte këmbën e tretë. Gjënë më të vlefshme të trupit të vet. Thonë se zezakët janë mjaft të shëndetshëm në këtë pikë. Ndaj dhe biondja qeshte. Ndaj dhe zezaku gugaste. Bënin seks e hanin çokollata. Jeta kështu e ka. I duhen shijuar resurset natyrore. Pëlqenin reklamat. Muzikë, a-ha muzikë. ‘Heay metal’. Vdekje përgjëruese mbi gjunjët e saj. Pilulat kontraceptive, dorë me një. Simulantët…, para krevatit… Në sallën e madhe qenë vendosur raftet. Në një rresht si koka ushtarësh. Zërat e largët e të pakuptueshëm dëgjoheshin turbull. Një qarje fëmije dyngjyrësh, më brente shpirtin. Vijoja ecjen krah filmit jetues. Mollat po kalbeshin në degë. Shërbenin si ushqim për zogjtë. Në natën pa hënë, vetëm dhëmbët i shndrisnin njeriut. Në ditën pa diell, biondina qeshte, në kënaqësinë e saj periodike. Qenie të konsumosura përtypëse. Robotikë të korrnizuar. Dëshirat ngatërrohen me mungesën e kënaqjes. Kërkim shansesh të humbura. Dekadencë përbuzëse. Në stacionin e trenit, çifti b-z nuk e ndalonte qeshjen. Qeshte me shekullin e kaluar. Apo me çuditë e shekullit të ri. Fëmija që qante, më kujtonte sallatën e drekës. Ndaj dhe Sokrati e piu kupën e helmët… U mërzit nga kjo botë... S’e di se pse më erdhi në mendje kjo fjalë, ‘kanaçe teknologjike’. Tetor (11) 1993

R E G J I S O R I “Ti nuk pi?” më pyeti një zë dhe një paketë cigaresh u drejtua për nga unë. “Jo!” u përgjigja unë. “As alkool?!” vazhdoi zëri pyetsor me atë anglishten e tij të ngadaltë. “As alkool!” fola unë qetësisht. “Po ndonjë shoqe, a ke momentalisht?” “Fatkeqësisht, jo,” ia ktheva unë, duke rrudhur supet e duke hapur paksa duart me habi. Ai qeshi me të madhe. Qeshja e tij elektrizoi edhe të tjerët, që po na dëgjonin dhe kështu u bë një qeshje korale, që më tepër i ngjante asaj gumëzhitjes së patave, kur u futet në mes ndonjë njeri. “Atëherë, pse jetoni?!” buroi zëri kumbueshëm përmes dhëmbëve të ngjyrosur nga nikotina dhe që mbytej i valëzuar me atë të qeshurën e veçantë, në kënaqësinë e thënies së diçkaje mjaft të zgjuar. “Po unë tani sa kam ardhur...” u mundova unë të justifikoj veten, por fjalët e mia disi të trishtuara nuk mundën ta frenonin qeshjen e atyre njerëzve, që në të rrallë, flisnin një anglishte të mangët. Ishte një refren i dëgjuar. Fjalët e regjisorit iraken më kujtonin vitet e para studentore në Tiranë, për ‘tre cilësitë e studentit’, por nuk e di se pse në këtë rast, ato më lanë një shije jo fort të këndshme. Jetonim në një kamp të vogël në Søbæk, i cili kishte formëm e një drejtkëndëshi dhe ndërtesat e kësaj forme konsistonin në njëkatëshe, jo shumë simpatike, të ndërtuara si duket shpejt e shpejt, për strehimin e refugjatëve. Jeta dukej e vështirë në atë izolim të tërthortë dhe në atë pamundësi frymëmarrjeje. E megjithatë, në thellësinë e saj të vyshkur, mundoheshim të gjenim të bukurën, si ushqim të pazëvendësueshëm. * * * Ishte ditë e shtunë. Një diell i dobët rrezatonte pas reve, që herë pas here tregonin pamëshirën për ta mbuluar krejtësisht, duke bërë që era të na depërtonte disi më thellë me akullsinë e vet. Kisha dalë krejt rastësisht dhe bluza e hollë që mbështillej pas trupit, dukej se më ngrinte edhe më tepër. Hunda filloi të më rridhte me piklat e një lëngu të ftohtë dhe kështu më lindi nevoja të përdor shpeshherë shaminë, që kisha futur diku në xhepin e pasmë të pantallonave. I depërtova lehtë dorën në bel dhe i thashë: “Eja t’i vidhemi këtij vendi të ekspozuar ndaj erës dhe shikimit të njerëzve.” Për çudi, si asnjëherë tjetër, në indiferencën e tyre, të gjithë ata që kalonin, po tregoheshin tepër të mirësjellshëm me ne, gjë për të cilën, pikërisht në ato momente nuk kishim nevojë. Ajo provoi t’i shmangej dorës sime dhe papritur u ngatërrua në një manaferrë, e gati sa nuk i grisi streçet e saj të holla, nën të cilat prisnin me ankth dy këmbë të drejta e të bukura. (Kjo ishte arsyeja ndoshta, që kohëve të fundit, vajzat i kishin bërë të modës streçet.) “Mos provo të largohesh nga unë,” i thashë, “se ferrat të presin...” Ajo qeshi. Qesha dhe unë. “Pse më shikon ashtu?” më pyeti ajo, pasi sytë tanë ishin harruar në një shikim të ndërsjellët. “Sepse ti më shikon ashtu!” u përgjigjja unë me humor. E ndieja se po bëja një krim. Krimin më të këndshëm dhe më të paevitueshëm në botë. Ajo iu bashkua trupit tim dhe të dy ngjitur, ecëm dhe u fshehëm diku pas një muri tek salla e lojërave të asaj qyteze të vogël, që ishte aty pranë. S’donim të na rrihte era, e për më tepër nuk donim të na vrisnin shikimet e njerëzve. Ndërkohë e preka lehtë në fytyrë, ashtu siç ishim afër e afër, pastaj e pyeta për flokët, që i kishte të dredhura në bishtaleca të hollë si afrikane, extention. Flokët e saj të gjatë e të derdhura, e pengonin natën kur flinte, me ato gërrecat e tyre. Lehtë e putha në faqe. Ishte një nga ato puthje, që të ndezë më shumë, se sa puthja e vrulltë dhe e afshët. Më pas guximi im u shtua dhe puthjet kaluan në sipërfaqen e lejueshme të fytyrës, mbi vetulla, qerpikë, hundë e për të përfunduar në buzët e saj të plota. Gjithçka bëhej aq lehtë, saqë dukej sikur nuk donte ta prishte me papërmbajtjen e saj, atë bukuri të qetë e të pastër engjëllore. Por buzët e saj njomështake se si m’u dukën. Më dhanë një ndjesi të çuditshme e të këndshme, që përzihej me një joshje fluturake. U mbështet tek unë, ashtu e ngrohtë, e përshkruar nga një i kuq i flaktë, që e shtonte edhe më shumë ëmbëlsinë e frutave të sapo pjekura. “Jam e rrezikshme,” foli disi pa zë. “Pse, do më vrasësh?” “Do të të vras në zemër!...” vështroi ajo thellë në sytë e mi, disi e turbulluar. “Pothuajse më ke vrarë,” buzëqesha unë. Një njeri kaloi aty pranë. Për fat të mirë, nuk na i hodhi sytë. “Oh, zot!” thirri ajo kur ai iku. “E njihni?” pyeta unë. “Është një shok i babait...” Megjithatë, ne nuk e prishëm mëkatin tonë. Mëkati s’ka se si të mëkatohet. Ajo kishte nevojë të harronte diçka, kishte nevojë të ngrohej në atë ngricë ere të ftohtë. U afrova përsëri me atë lehtësinë e një balerini me përvojë dhe e mora në krahë, ashtu të plogësht siç ishte. Me çelësin që kisha në xhep, hapa derën e palestrës, ku bënim ushtrime ‘bodybuilding’-u, u shtrimë në njërin nga dyshekët sportivë të atjeshëm dhe veprimet tona filluan të ngjalleshin, filluan të rrisnin frymëmarrjen... * * * Që nga ajo ditë, regjisori filloi të mos më fliste më si më parë, as të më përqeshte. Mars (26) 1994

( Disa nga poezitë e mia… )
Dikur kam shkruar poezi,
Dhe jam krenar, që e kam bërë,
Se njerëzit janë të vdekshëm,
Vargjet, jo! 🙂

Por poezia është art, një formë sublime e të shprehurit!
Librin tim me poezi "Mrekulli n'katror", me hyrje e parathënie nga Gjekë Marinaj e Shefqet Dibrani, mund ta gjeni në librari, ose ta porositni online.

[ Poetry – EN ] [ Lirika daneze – AL ]

1. Dashuri femre
2. Dedikim
3. Jeta
4. Regjizorët
5. Rini e bordurave
6. Heshtje e përvuajtur
7. Shkatërrim i një pasurie
8. Parafjalë
9. Surfing

---

Dashuri e një femre Ata ishin mbledhur bashkë Do shkonin diku lart Atje ku të tjerët nuk munden… Në kujtesën gjysmë-përgjumur të natës rikthehet këndshëm dashuri e një femre një imazh i saj i nëpërhumbur dhe tekat e saj lozonjare… Ishte e çiltër, oh kohë e bukur! e qetë, spontane, e dëshirueshme një fjalë e imja fytyrën i kish skuqur dhe ece-jaket e saj ekliptike… Ishte herë e parë dukej, por s’më besohej një vajzë moderne, inteligjente se pse kish ndrojë, kjo nuk kuptohej pasiguri e ndjenjës së fortë… Dhe ne të dy u takuam papritur mes njerëzve në një sallë të mbushur një shkëndijë ndjenje fytyrën i kish ndritur kështu e plogësht u preh tek unë… Çudi, si para një skene mitike ajo fytyrën e drejtoi nga unë përkulem pak në ato momente kritike dhe pjalmin e puthjes lamë në buzë… 31 gusht 2002 Dedikim – E kujt tjetër veç ‘Albit’ - Këmbëkryq mbi tavolinën e punës, Nota trishtimi në faqen e kohës, Heshtin të zhurmshmit larg paqes së brishtë, Silueta moskokëçarëse në trokitjen e portës. Vështrimin e hedh andej ku zë i humbur Dëgjohet, Ruaj heshtjen e amullt pakuptim, Me grusht dua të godas çmendurinë, Njerëzit s’kanë turp. Nota trishtimi bien në faqen e kohës, Petale fisnike ndrisin sytë e zinj, Unë me shpirtin e grisur prehje nuk gjej, Prehja, vdekje është. Do largohem diku larg, diku do zhdukem, Atje ku fytyrën të mos m’a njohin… Në çantën e kujtesës do mbart kujtimet deri në vdekje, Brejtjen e ndërgjegjes do e qëroj, Si qepë në lakuriqësinë e saj. Nota trishtimi mbesin në faqen e kohës, Ti hesht, se flet gjykim i çmendur S’do mund t’ia harroj mirësinë kësaj bote, Të keqen e injoroj, Në fundin e qefinit të vet… Verë 1993 – para se të largohesha nga vendi im. J e t a Një kalë i harbuar dhe i pashtruar Vështrim drite i hedhur nga jashtë Përkohësisht. Aksidentalisht. Shansi i borës së shpellave, kur rrezja e diellit Bie rrallë, Pavetëdije, nënvetëdije, vetëdije Sjellje kaotike qëniesh që thirren Njerëz! Rregullsi përbindëshe dhe spontanitet I dendur, Marrëzi, çmenduri, mençuri E pashembullt Të shkrira në skulpturën amalgamë Mendime, synime Të lodhura E të rilindura Në natën e hënët Buzëqeshje dhe qeshje Qarje dhe sharje Ndarje… Perde e rënë. Shtator (24) 1992 Regjisorët Në kapërcyell të ndërrimit të viteve Trishtimi buzëqeshjen përçudnonte Njerëzit vazhdonin imitimin grotesk Të veseve pa zakon të zakonshme. Fluturonin pa shkak të nemitura dallëndyshet Belbëzonin pa kuptim suflerët e largët Fjalët rëndonin barkun e boshtë Mungesë e ushqimit, trurin e mpinte vagullt. Duartrokitjet anemike përgjonin me të drejtë Fjalorin e skenartë të regjisorëve të varfër Fytyrat që në ajër pamjet ndryshonin Mendjekthjelltët s’do mund ti fytyronin. Ti ëngjëll në tokë kaq keq kishe rënë Mëkatet tokës do i merrje pa shpëtim S’do mund të qeshje me dëlirësi Se në qiell vendin e kishe ti. Skenari famëkeq vazhdonte përjetimin Pafajësia s’u hyn në punë të pafajshmve Mjerisht njerëzit s’e dinë kuptimin E ironisë së fatit që regjia shfaqte Enigmës shpesh i jepte rrëfimin Kalvari i mendimeve të heshtjes Përsëritej tmerrshëm gjithnjë gjykimi Të dish, do të thotë të vdesësh. Janar (11) 1993 Rini e bordurave Kënaqësia u përçudnua pllakave Shpresat e humbën njeriun Dhe puna s’punon më S’po na tërheq as bari i gjelbërt As lulet s’po dinë të çelin Pranverës Nga të ftohtit Kanë filluar të pushojnë cicërimat Shtegtarët s’kanë energji të fluturojnë Fluturojnë ëndrrat e perëndimit Lumturinë e bëjnë të gënjeshtrit Shitjet pa parim Të rinjtë ruajnë buzëqeshjen Në moskuptim Bordurat e lodhura shfletojnë Librat e harruara Grisin faqet si fletët e shpirtit Në bordura flenë iluzionet e mëdha Gëzojnë premtimet patetike Në bordura thinj flokët e saj Rinia. Shkurt (22) 1993 Heshtje e përvuajtur Asnjë fjalë Heshtje Një klithmë frike Brejtje. Jo! jo! Diçka më shumë, Heshtje… Ej njerëz! Madhështia nuk flet Të tjerët flasin për të. Në sytë e saj Pazakonshëm ndrit Dielli S’e honeps Ngërdheshjen Hënën në pasqyrimin e Ujërave të turbullta Një copëz të artë e do Për vete Për të tjerët Të bukurën që vuan Të përvuajturën Heshtje Drithërimë e lehtë kristali Shkëlqim diamantesh. Korrik (11) 1994 Shkatërrim i një pasurie Një pasuri, një mendje Një trup si të tjerët Një zemër Një ndjenjë e çiltër Një karakter të fortë Një gjoks të bërë Një kokë. Tek shoh trupin tënd të zhveshur Me linja të këndshme muskujsh Bukurinë e fytyrës Ëmbëlsinë e buzëve Afshin e ngrohtë dashuror Dehjen e lakmueshme Misteri i imagjinatës më jep të drejtë Të mendoj të pamendueshmen Shkatërrimin Fundin e jetës Skeletin Pas shumë vjetësh. 1992 Parafjalë Nën diellin e nxehtë, lakuriq shtrihen pemët kurrizdala Toka avullon ujin e fundit të vesës së mëngjesit Duket sikur qan gjethja se afrohet vjeshta E shirave të këndshëm me rrëmbim… Dhe frutave të ëmbël Gusht 1992 Surfing Valët e detit lëkundin varkën e velët Rrugën drejtojnë ato të shpejta Për akrobatin mbi ujë Surfing – valët e dredhëta Nga poshtë-lart e çojnë apo anasjelltas Për ta hedhur dikur… në fund. Valët e jetës të lëkundin krah njerëzve Një tjetër Një tjetër Pa mbarim Ngrohtësinë s’mund t’ua marrësh të tjerëve Se frikesh për të dhënë ngrohtësi. Valët e jetës s’e ruajnë radhën si ato të detit Pa kuptuar mbivendosen E unë jomirësjellës gjithmonë u kujtoj njerëzve Rrugën të mos e humbin. Gusht (26) 1992